Domy prefabrykowane już od dłuższego czasu cieszą się olbrzymią popularnością w krajach zachodnich sąsiadów. Obecnie także Polacy zdają się doceniać zalety opisanej poniżej technologii, czego dowodem jest fakt, iż udział obiektów realizowanych w oparciu o opisywany schemat wyraźnie wzrasta.
Solidny i godny zaufania budynek nie wymaga obecnie długotrwałego procesu realizacji jego budowy. Na wyzwania współczesności charakteryzującej się między innymi rządzą dostępności „od ręki”, wpisuje się idea obiektów z prefabrykatów. Od budynków wpisanych w schemat tradycyjnych rozwiązań różnią się one przede wszystkim rodzajem użytych surowców. Beton czy cegłę zastępują przede wszystkim drewno oraz keramzyt.
Za główne zalety użycia naturalnego surowca, jakim jest pierwszy z wymienionych materiałów, uważa się jego doskonałe właściwości termoizolacyjne, optymalną izolację akustyczną, trwałość oraz korzystny bilans zdrowotno-ekologiczny. Keramzyt, naturalny i lekki materiał budowlany wypalany z gliny ilastej, cechują przede wszystkim idealna izolacja akustyczna, dobra wymiana wilgotności powietrza i utrzymanie korzystnego dla zdrowia mikroklimatu.
Technologia domów z prefabrykatów polega na montowaniu gotowych, tworzących całość elementów w miejscu realizacji prac budowlanych. Zastosowanie gotowych rozwiązań nie wpływa negatywnie na ilość możliwości rozwiązań architektonicznych. Obecnie firmy budowlane specjalizujące się w stanowiącym przedmiot rozważań rodzaju budownictwa zdolne są wcielić w życie niemal każdą wizję budynku, kreując obiekty nawet o bardzo skomplikowanej charakterystyce. Pierwszy etap realizacji projektu odbywa się w fabryce, gdzie przygotowywane są poszczególne elementy. Każdy z nich ma dokładnie określone parametry. Tylko dokładne ich przygotowanie pozwala, poprzez zespolenie poszczególnych modułów, uzyskać efekt zapisany z projekcie. Konieczność zaplanowania najdrobniejszych szczegółów uniemożliwia modyfikację położenia ścian działowych, instalacji czy otworów okiennych.
Jakość stawianych w ten sposób obiektów pozwala na uzyskanie korzystnego bilansu energooszczędnego przy mniejszym, w stosunku do produkowanych w tradycyjnej technologii odpowiedników, nakładzie finansowym i diametralnie krótszym czasie realizacji.
Trwałość obiektów szacuje się na ok. 100 lat.