Historia betonu, podstawowego składnika współczesnych konstrukcji budowlanych sięga początków ludzkości. W starożytnej Mezopotamii Asyrii i w Rzymie, do łączenia kamieni w murach używano mieszaniny piasku i kamieni z zaprawą wapienną. Rzymianie stosowali do produkcji zaprawy naturalnej pucolany. Dodatek ceramicznego materiału pochodzenia wulkanicznego sprawiał, że rzymski beton był wodoodporny. Wiele zabytków z czasów rzymskich, które przetrwały do naszych czasów zawdzięcza długowieczność popiołom Wezuwiusza i innych wulkanów.
Najsłynniejszą betonową konstrukcją z czasów starożytnych jest kopuła Panteonu, którą zbudowano między 118 a 125 rokiem naszej ery. Kopuła o średnicy 43,3 metra waży około 5 tysięcy ton, W oparciu o tą technologię zbudowano też Termy Karakalli, wiele mostów i akweduktów.
W wiekach średnich został zapomniany.
W gotyku stosowano mieszaninę zaprawy wapiennej z bardzo drobnym piaskiem do wykonywania odlewów powtarzalnych elementów dekoracyjnych
Wiek XIX przyniósł upowszechnienie się betonu jako materiału budowlanego. Impulsem było wynalezienie i opatentowanie w1824 r. cementu portlandzkiego. Pierwszą konstrukcją z użyciem betonu była latarnia morska w Eddystone w zatoce Plymouth.
Pierwsza cementownia na ziemiach polskich została otwarta w 1857 roku w Grodźcu. Była to jednocześnie szósta cementownia, którą wybudowano na świecie. Polskie współczesne skojarzenia z betonem są mało inspirujące. Używany przez fabryki domów w XX wieku, do produkcji żelbetonowych prefabrykatów używanych do stawiania brzydkich i pełnych wad bloków mieszkalnych, stał się synonimem bylejakości i socjalistycznej beznadziei. Dzisiaj kojarzy się większości ludzi z dużymi inwestycjami drogowymi, które łącząc wschód z zachodem i północ z południem są symbolem przemian zachodzących w naszym kraju.
